_

 
       

 

 
       

 صفحه‌‌ی شعر هفته نامه‌‌ی ایرانیان (چاپ واشینگتن دی. سی )

 
           
       

گزینه‌‌ی صمصام کشفی

 
       

 

 
 

 

 

 

 
 

هفته نامه‌‌ی ایرانیان جمعه ها  منتشر می شود

   

  شماره‌ی ۴۲۷ ـ جمعه ۱ خرداد ۱۳۸۸

  No. 427 - Friday 22 May 2009

 
 

 

 

درگلستانه

 
 

سخن نخست

       
 

 تارنمای صمصام کشفی


تماس با صفحه‌‌ی شعر


   

 

گلهای سپید

سیاوش کسرایی

[ ۱۳۷۴ ـ ۱۳۰۵ خورشیدی /  ۱۹۹۵ـ  ۱۹۲۶ میلادی]

 

برای هـ. الف. سایه

 

شب ها که ستاره هم فرو خفته است

گلهای سپید باغ بیدارند

شب ها که تو بی بهانه می گریی

شبها که تو عطر شعرهایت را

از پنجره ها نمی دهی پرواز

 

گلهای سپید باغ بیدارند

 شب ها که دل تو با غمی مانوس

 پیوندی تازه می زند پنهان

 شبها که نسیم هم نمی آرد

از دره مه گرفته هیچ آواز

 

در زیر دریچه تو بیدارند

گلهای سپید باغ خواب آلود

شب ها که تو عاشقانه می خوانی

شبها که چو اشک تو نمی تابد

یک شعله درین گشاده چشم انداز

 این باغ و بهار خفته را هر شب

 

گلهای سپید باغ بیدارند

شبهای دراز بی سحر مانده

شبهای بلند آرزومندی

شبهای سیاه مانده در آغاز

 

شبها که تو عاشقانه می خوانی

شبها که تو بی بهانه می گریی

شبها که ستاره هم فرو خفته است

گلهای سپید باغ بیدارند

جان تشنه‌ی صبح روشنی پرداز.

اردیبهشت ۱۳۳۹

 


 

خواب

زیبا کرباسی

"مرده بُدم زنده شدم

گریه بُدم، خنده شدم."

مولوی

 

امروز، چشم که باز می‌کنم از خواب،

                                    مرده‌ام:

از پیش می‌دانم این را،

                        در خواب که بودم می‌دانستم.

مرده‌ام بلند می شود،

                        راه می‌رود،

                                    قهوه می‌نوشد،

                                                پشت پنجره می‌رود

و بیدهای سرمستی را که رقص می‌دانند

                                                نمی‌بیند:

بیدهایی را که گل داده بودند

و گل‌هایشان شکل نیلوفر بود،

                                    آبی و بنفش ِ کم‌رنگ:

و پرده‌های رنگ‌رنگِ حریر را نمی‌بینند:

لیمویی و سبز و پرتقالی را نمی‌بینند

که از آسمان آویزان بودند و

                         در دلِ دریا تاب می‌خورند.

و مرده‌ام مرا نمی‌بیند:

و نمی‌بیند

            که روی موج‌ها،

                        بر رختی خوابی از حریر و رنگ،

زیرِ بیدِ مجنونی که گل‌هایش را بر تنمان می‌مالید،

                                                در هم می‌مردیم.

می‌مردیم و باز زنده می‌شدیم،

                        زنده می‌شدیم و باز می‌مردیم.

می‌دانم،

            می‌دانم،

                        بی‌شک مرده‌ام.

 

زمستان ۱۳۷۸

 

چمدانی که هیچ هتلی را نمی‌شناسد

محمود فلکی

 

 

زنده‌گی، بازی‌ست

بازی،

هم‌پیاله‌ی شادی‌ست

شادی‌ی بازی که خاموش شد

تصویر تورا آینه پس نمی‌دهد.

 

 

گاهی اندکی ابهام

در خاطره‌‌یی که پیوندِ چندانی با تو ندارد

ساعت را نامناسب می‌کند

و در حوصله‌ی خانه

چمدانی می‌ماند

که هیچ هتلی را نمی‌شناسد.

پس که می‌زنی پرده را

در هوای هوا،

پیراهنی در آینه می‌بینی

که هیچ تنی را نمی‌شناسد.

 

 

دستت را در خوابِ من فرو کن !

بازی قرار است این بار

با دستِ تو آغاز شود

دستی که در آینه پیداست

و آینه پیدا نیست. 

 


 

و اگر تو نبودی

مسعود احمدی

 

 

وای

اگر پنجره نبود       پس­کوچه

کوچه       خیابان       پیاده رو

قیل و قال مشتی بچه که هی ضخیم می‌شود     هی نازک

پروانه‌های طلایی در ته مردمک های تو      قاصدک های آبی لابه‌لای خنده‌های خودم

وجاده‌یی

که از پارسال در حافظه‌ی هر دو مانده است 

 

 

این یکی دو درخت      بالکن روبه رو

آن بند رخت و حوله‌یی زرد که برآن تاب می‌خورد      آفتاب

و بارانی

به وقت و متناوب         یا بی وقت و یک ریز

که تکّه‌یی از فصل را خیس می کند

حتا این قطعه از تابستان را

که حالا

پهلوی دو جلد لغت‌نامه است         در شیشه­ی روی میز

 

 

وای

اگر گاهی

هوا ابری نمی شد     فضا مه آلود

خیابان محو        شکل اشباح همه شبیه هم گُنگ

و بی شکل

هیکل این اتاقک تلفن

بامرده‌گانی که برای وراجی صف ایستاده‌اند

واگر

تو نبودی

با همین نگاه تر          صدای مرطوب

تن  جمع و جور و جور با پوست مسی       چشم سیاه

و با آن آه

که ملایک را حالی به حالی می کند     من را از خود بی خود.

 

 

۲۰ خرداد ۱۳۸۴

 
 
           
       

بالای صفحه

 
           
         

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         
       

صفحه‌‌ی شعر هفته نامه‌‌ی ایرانیان

 ( بخش دوم، شعر کهن )

 

 
       

گزینه‌‌ی صمصام کشفی

 
           
       

  شماره‌ی ۴۲۷ ـ جمعه ۱ خرداد ۱۳۸۸

  No. 427 - Friday 22 May 2009

 
 

در گلستانه

   

صُحبَتِ گُل

 
 

 هفته نامه‌‌ی ایرانیان

(چاپ واشینگتن دی. سی)

جمعه ها  منتشر می شود

 

   

 

هروی

خواجه سعیدالدین هروی

[ پایانه‌ی سده ششم تا آغازه‌ی هفتم هجری قمری /  دوازدهم میلادی]

 

عشقت نه سرسری ست که از دل به در شود

مهرت نه عارضی‌ست که جای دگر شود

عشق تو در درونم و مهر تو در دلم

با شیر اندر آمد و با جان به در شود

دردی‌ست درد عشق که اندر علاج آن

هرچند سعی بیش نمایی بتر شود

اینک یکی من‌ام که در این شهر هر شبی

فریاد من ز ذُروه‌ی افلاک بر شود

با آن‌که گر سرشک فشانم به زنده رود

کِشت عراق جمله به یک روز تر شود

روزی به خرج من نکند اشک من وفا

گر دستگیر دیده نه خون جگر شود

تلخ است پاسخ تو و لیکن مرا چه غم

با دست، بگذرد به لبانت شکر شود

منّت خدای را که دل من نه زلف توست

تا هر نفس به بادی‌ی زیر و زبر شود

نتوان شناخت موی میانت ز موی زلف

گاهی که هم‌چو حلقه به گردت کمر شود

یاد لب تو گر برود بر زبان کلک

گردد مداد شهد و قلم نیشکر شود

گل مشک ریز باشد اگر بوی زلف تو

یک شب به لطف همره باد سحر شود

دی در میان زلف بدیدم رخ ِ‌نگار

بر هیاتی که عقده محیط قمر شود

گفتم که «ابتدا کنم از بوسه؟» گفت: « نه‌!

بگذار تا که ماه ز عقرب به در شود. »

گفتم که « چند به پیشت بیان کنم

گر میل خاطر تو به فضل و هنر شود»

گفت: «این چه عادت است که هر روز تا به شب

از هرزه گفتن تو مرا دردسر شود

فضل و هنر به تحفه‌ی معشوق می‌بری

خود مرد کی بود که بدین‌گونه خر شود

زر باشد آن‌که کار تو چون زر کند ولی

این هم به طالع تو همانا اگر شود

احوال بی نوایی‌ی بنده براین نسق

چندان بود که صدر جهان را خبر شود»


رکنِ دعویدار

امام رکن‌الدین محمد دعویدار قمی

[ پایانه‌ی سده ششم تا آغازه‌ی هفتم هجری قمری /  دوازدهم میلادی]

 

عشقت از آب آذر انگیزد

لطفت از خاک عنبر انگیزد

رسن زلفِ سر به سر گرهت

از سهی سرو چنبر انگیزد

عشق آن کیمیاست کــ از رخ و چشم

روز و شب نقره و زر انگیزد

گه ز مسجد کلیسیا سازد

گه کلیسا ز منبر انگیزد

گر لبت خون چشم ما بفزود

چه عجب خون ز شکر انگیزد

دل تو سنگ و آهن است و لبم

از دلم عشق آذر انگیزد

کلک من چون دهان توست کــ از او

روز و شب دُرّ و گوهر انگیزد

 

سیف‌الدین باخرزی

سیف‌الدین ابوالمعالی سعید باخرزی

 [ پایانه‌ی سده ششم تا آغازه‌ی هفتم هجری قمری /  دوازدهم میلادی]

 

(۱)

پیریم ولی چو عشق را ساز آید

از ما همه بوی طری و ناز آید

از زلف دراز تو کمندی فکنیم

در گردن عمر رفته تا باز آید

 

(۲)

اندر ره عشق چون و کی پیدا نیست

مستان شده‌ایم هیچ می‌یی پیدا نیست

مردان رهش به همت دیده روند

ز آن در ره عشق هیچ پی‌یی پیدا نیست

 

(۳)

افسوس که مرغ عشق را هیچ دانه نماند

امید به هیچ خویش و بی‌گانه نمامد

دردا و دریغا که در این مدت عمر

از هرچه بگفتیم جز افسانه نماند

 

(۴)

هرچند گهی ز عشف بی‌گانه شوم

با عافیت آشنا و هم‌خانه شوم

ناگاه پری‌رخی به من برگذرد

برگردم از آن حدیث و دیوانه شوم

 

(۵)

دنیا گذران است به هر بیش و کمی

خواهیش به شادی گذران خواه غمی

ز این منزلت البته برون باید رفت

خواهی به هزار سال و خواهی به دمی


 

سیّدِ سِراجی

مُصارع‌الشعرا سیّد سراج‌الدین سراجی‌ی سگزی

[سده‌ی هفتم هجری قمری /  سیزدهم میلادی]

 

سر مست و بی‌قرار و دل‌آزار نیم شب

آمد به عربده بر من یار نیم شب

بازلف دل‌ربای و دو رخسار هم‌چو روز

با لعل دُر نثار و شکر بار نیم شب

آن دلبری که آمد و پای دلم ببست

دست غمش به طره ی طرار نیم شب

ترسا و مؤمن از غم زلف و رخش مرا

بر هم زنند مصحف و زنار نیم شب

بنشست و گفت خیز و بیار آن‌‌که بزم از او

خرم شود چو روضه‌ی فرخار نیم شب

آن می که گردد از لمعات شعاع او

روشن چو نیم روز شب تار نیم شب

ساقی اگر نگاه کند نیم شب در او

گردد رخش به گونه‌ی گلنار نیم شب

در خط شود ز شعله‌ی او شمع آسمان

خاصه به بزم شاه جهان‌دار نیم شب

.   .   .  .   .   .  .   .   .  .   .   .  .   .   .  .  

.   .   .  .   .   .  .   .   .  .   .   .  .   .   .  .  


 

 
       

 

 
       

بالای صفحه