هوشنگ ایرانی

[ ۱۳۵۲ـ ۱۳۰۴ خورشیدی / ۱۹۷۴ ـ ۱۹۲۵ میلادی]

 

اکنون به تو می‌اندیشم، به توها می‌اندیشم*

 

۱

«اوم مانی پادمه هوم»^**

 ای تنهای جاودان

 این انبوه قربانی‌ها نه برای توست

 این نیاز ره‌روانی است که گرمای مهر را می‌جویند

 همه لب‌خندی دیگر و پرتوی دیگر از پرتو لب‌خند ابدی تواند

 شکوه شکفتن بر تو باد ای نیلوفر آشنایی!

 شکوه شکفتن بر تو باد!

 

۲

 از دشت و دریا و جنگل گذشتم که تو را بازیابم

 تو را، ای زبان شعله‌ها

 ای رنج کهن

 

بازگو اضطراب قربانی‌های بی‌شمارت را

 آشکار کن سنگینی‌ی سرمایی را که از چشمان هراسان آنان نوشیدی،

به یاد آور طوفان‌هایی را که سقوط هر یک از پرستنده‌هایت بر تو فرو کوفت

بازگو، بازگو

گرمای دست‌های آشنایی را که برای آخرین بار و تنها بار فشردی

 

فرارو! ای غبار گمراه‌کننده

صدای قدم‌هایی را که در تو محو شدند

که گذشت قدم‌های قرن‌ها را در خود دارند، می‌شنوم.

رمز این نواست که فرارسیده صحراها را پیش می‌راند...

رازی را که در اندوه‌های خاموش مدفون است بر پرتو آن عریان نیم‌شب بنوشتی

و راه بر بیگانه‌گان روز بربستی؟

فرارو! ای پوشش جدایی‌ها

من نیز رهرو شباهنگامان‌ام

و با گرمای یک خورشید بر شب جادوی تو گذر خواهم کرد.

مگریز!

این آشنای کهن در جستجوی تو، ای آزرم رانده‌شدگان، دشت‌ها و دریاها و جنگل‌ها را درنوردید

در جست و جوی تو سرود چشمه‌سارها و نواهای بی‌محرم را فراگرفت...

 

بر بستر رویایی ابرها جای پای گذرنده‌گانی که در رنج ریاها فروسوختند درخشان است.

در این قربانی‌گاه پرشکوه، چهره‌ی آن تنهای جاودان، هم‌چنان نزدیک و آرام، بر افق می‌نگرد، و نیلوفری آبی تصویر او را بر موج‌های اقیانوس می‌گسترد.

شما، رهروان عظیم، بر خود بازگشتید و رنج‌های ناگفته را درنیافتید.

اما تو، تو ای آمده‌ی تنها . . .

 

خاموشی، خروشی پنهان،

در جرعه‌های اقیانوسی نوشیدی

و از آب فراگذشتی

و بدان‌سو قدم نهادی.

 

* عنوان شعر، نام آخرین کتاب هوشنگ ایرانی‌ست که دربرگیرنده ی این شعر است.

 

** «اوم مانی پادمه هوم» (Oom Maani Paadm e Hoom): « انرژي مونث و مذكر در درون من به حالت تعادل است». این عبارت از قدرتمندترین «مانترا»ی بوداییانِ تبت برگرفته شده‌است. مانترایی که وابسته است به، «آوالوکیتشوارا» (Avalokitshwara)، خدایی که شفقت تمام بوداها را در بر دارد. 

مانتراها  ابزاري برای مدي تيشن‌اند. چیزی مثل وِرد (ذکر).  بوداییان اين‌گونه تركيباتِ صوتي را بارها در نزد خود با صداي بلند تكرار می‌كنند تا به فضاي لازم جهت مدي‌تيشن برسند اين‌گونه اصوات، صداهاي مقدسي هستند كه برخي مراكز «چاكرايي» را با توجه به شدت ارتعاشي كه دارند تحريك مي كنند و در فرد گوینده احساس آرامش ايجاد می‌کنند .

 

عسگر آهنین

دو شعر

 

۱) بانو در مه

 

شامگاهی‌ست، که در آن باید

با تو بی واژه سخن گفت

و شناور شد در نغمه‌ی بی واژه‌ترین شعر جهان

رفت، تا دایره‌ی کامل ماه

رفت، تا دورترین حومه‌ی رویاهایی،

که تو در منطقه‌ی مه زده‌اش می‌چرخی.

دوم سپتامبر ۲۰۱۱

 

۲) ساعت ها و آینه ها

 

این عقربه ها را دیگر نمی توان متوقف کرد

تنها، نشسته روی عقربه ی ثانیه شمار

دارم، روی دایره، می چرخم

 

می خواستم جهان به شکل کودکی ام باشد

مشغول ساختن برج های شنی گشتم

غافل که باد می وزد و ُ موج می زند

 

این عقربه ها را نمی توان متوقف کرد

این را تمام ساعت ها می گویند

این را تمام آینه ها جار می زنند

 

ای پیر کودک ِ نشسته روی عقربه ها

آرام باش، آرام . . .

با رویت ماه پریده رنگ

ساعت، به صفر می رسد

تا از مدار دایره خارج شوی.

۱٨ سپتامبر ۲۰۱۱

---

 

گراناز موسوی

به جای لالایی . . .

 

بی‌هوده از نردبانم بالا می روی

دستت به گونه‌ی گل انداخته‌ی ماه نمی‌رسد

جنگل

نقاشی‌ی مداد سبز تو نیست

بی‌هوده جیغ می‌کشی

تنها گنجشک ها فرار می‌کنند

ببین

کسی دستمالی تر به پیشانی‌ی مهتاب نمی‌زند

کجا می‌گریزی ؟

گیس هایت را تقدیر بافته است

                   بازت می‌گردانند

                          بازت می‌گردانند

 

دخترک!

بی‌هوده استخوان می‌ترکانی

لا به لای تور و پولک گم خواهی شد

وباید آن قدر صبر کنی

                        تا کویر جوانه بزند

این جا سرزمین بی مرز کودکی‌ها نیست

حتّا مه از سیم خاردار نمی گذرد . . .

---

---

---

---

---

---

در گلستانه