|
فلکی‌ی شروانی
نجم‌الدین ( افصح‌الدین) ابوالنظام محمد فلکی‌ی شروانی
[
سده‌ی ششم هجری قمری / دوازدهم میلادی]
۱
چهره‌ی با جمالِ تو مایه دهد جمال را
غبغبِ چون هلالِ تو بدر کند هلال را
تا رخِ تو به دل‌بری دایره‌ی جمال شد
ساخت زمانه از رخت نقطه‌ی فتنه خال را
عینِ کمال بسته باد از رخِ با جمال تو
ز آن که کمالِ عاشق‌است آن رخ با جمال را
نعمتِ وصل‌ات ار شبی روزی‌ی من کند فلک
باز رهانم از هوس، این تن چون خلال را
گر به هزار جان مرا دست رسد به جان تو
از پی‌ی تو فدا کنم شُکر شب وصال را
نی نه من‌ام که وصل تو روزی‌ی چون منی شود
طبع تو کی محل نهد این سخن محال را
با غم هجر تو مرا تاب نماند و کی بود
طاقت بازِ تیز پر کبک شکسته بال را
ای «فلکی» غلام تو، چون فلکی به سر کشی
بس، که غلام شد فلک شاه فلک خصال را
۲
جانا به جز غم تو دلم را هوس مباد
جز تو کسم ز جور تو فریادرس
مباد
هر جا که آیم و رَوَم از یار و سازِ وصل
چز لشکر ِ فراق توام پیش و پس مباد
اکنون که نیست همدم دردم وصالِ تو
جز محنتِ فراق توام همنفس مباد
گفتی که تا ز نزد تو دورم چه‌گونه‌ای
دور از تو آن‌چنان که من‌ام هیچ‌کس مباد
باری چو نیست روزی‌ی من بنده وصل تو
چونین که هست روزی هر خار و خس مباد
در شیوه‌ی فراق جز اندیشه‌ی غم‌ات
از گردش فلک «فلکی» را هوس مباد
۳
ای دل به عشق روی تو از جان برآمده
جان در هوای تو ز تن آسان برآمده
از خنده‌ی خیال لبِ لاله رنگ تو
در بوستان جان گل خندان برآمده
آبی که آن ز چشمه‌ی حیوان برآمدی
بر چهره‌ات ز چاه زنخدان برآمده
در حلقه‌های زلف پراگنده بر رخ‌ات
کافورِ تَر ز مشک پریشان برآمده
از اشک چشم و خون دلم خاک کوی تو
دریا شده و ز او دُر و مرجان برآمده
از بس که رنج برد دلم از جفای تو
دردت به من بمانده و درمان برآمده
تا آتش فراق تو در جانم اوفتاد
یک‌باره دود از این دل بریان برآمده
تا جعد دل‌ربای تو چوگان به کف گرفت
شور از هزار مجلس و میدان برآمده
برعکس چرخ کرته‌ی۱ پیروزه ی تو را
خورشید و اختران ز گریبان برآمده
۱. کرته: نیم‌تنه،
پیراهن
|
