فریدون توللی

[۱۳۶۴ ـ ۱۲۹۸ خورشیدی / ۱۹۸۵ ـ  ۱۹۱۹ میلادی]

پشیمانی

از گذشت ِ زمان ، گونه پرچین

خاطر از گردش ِ دهر خسته

برف ِ پیری ، نشسته به گیسوت

دل ز آسیب ِ دوران شکسته

دامن ِ خوش◦دلی رفته از دست

طایر ِ شادی از دام جسته

از جوانی ، نمانده به جز یاد

رشته ی آرزوها گسسته

در شب ِ تار و سرد ِ زمستان

در کنار ِ بخاری نشسته

غرقه در خاطرات ِ جوانی

لب خموش از سخن دیده بسته

کودکان ات به بازی در اطراف

گه پراکنده گه دسته دسته

می کنی یاد ِ برنایی‌ی خویش

یاد ِ دوران ِ زیبایی ‌ی خویش

غرقه در بحر ِ فکری که ناگاه

گرم و گیرا ، ز ایوان ِ خانه

ناله یی خیزد از سینه یی ریش

نغمه یی دلکش و عاشقانه

خادم ِ خوب◦روی ِ جوان ات

زار و افسرده بر آستانه

زیر ِ لب ، خواند از دفتر ِ من

با صدایی حزین ، این ترانه

« قلب من طایری خسته بال است

دور افتاده از آشیانه

دیده بس جور و آسیب ِ گردون

خورده بس تیر ِ غم از زمانه

اوفتاده به دام ِ تو صیاد

کت ِ نباشد ز خوبی نشانه

ذره ای مهر اندر دلت نیست

هست بیداد ِ تو بیکرانه

رحمتی کن بر احوال ِ زارم

سوختم ، سوختم ، بی قرارم !»

گردد از آن حزین ناله ی گرم

خاطرات ِ تو از خواب ، بیدار

زیر ِ خاکستر ِ سرد ِ نسیان

قلب ِ گرم ِ تو گردد شرر بار

چون به یاد آری از عشق ِ پیشین

اشک ات آهسته ریزد به رخسار

گردی از کرده ی خود پشیمان

کز چه راندی به من جور ِ بسیار

کز چه ام راندی از درگه ِ خویش

نا امیدم نمودی ز دیدار

لیک ، بی حاصل است آه و افسوس

عشق ِ رفته ، نگردد پدیدار

ر آن که پیری ، دل ِ من فسرده ست

وز تو سرسبزی ی حسن برده ست .

شعری از

هوشنگ بادیه‌نشین

[ ۱۳۵۸ ـ ۱۳۱۴ خورشیدی /  ۱۹۷۹ ـ ۱۹۳۵ میلادی]

هر شامگاه سرخ

آن دم که آفتاب

با قاره های سوخته و زرد آسمان

دریاچه ها و قایق و توفان است

هر شامگاه سرخ

آن دم که بی کرانه‌گی نرم ابرها

با خیمه های نقره و فیروزه

تصویر یادها و خدایان است

آه، ای برادرم

هابیل!

از ماورای کنگره ی روزگار دور

افسانه‌ی تو بال گشاید

اسرار کاخ های طلایی کهکشان

خون تو و سرود شهیدان است

هر شامگاهِ سرخ

آن دم که آفتاب عقابی ست آتشین

بر جاده ها و بر پل بدعت

تا بی‌کران محو که آن جا فرشته‌گان

بر پلک هایشان

الماس های اشک شکوفان است

قابیل

آوخ، برادرم

بر پیکر شهید برادرم

با اسب زردِ خشم روان است

آری

از شامگاه «آدم» ، تا شامگاهِ ما

آلوده، رد پای جهان است.

شعری از

پگاه احمدی

سبک شدم شبیه یک کرکس که هیچ چیز،

جز لاشه، پشتِ سرش نیست

سبک شدم مثل پُلی که لاشه‌اش از ته شکست

یکی به قیچی زد، موها و آینه‌ها را بُرید وُ هفت قلم، خون کشید

شبیه دوری‌ام از خِلط و نفت

شبیه مرگ ِ تو لای شیار زنگ زده‌ی لوله‌های گاز

که مردمی شکافته به آن زل زدند،

دیگر رسیده بود به قرنیز

به استخوانِ سینه‌ی ظلمانی‌ام

که قیر، پس می‌داد

به تخم چشم غلیظی که لخته‌اش مانده ست

به راهِ چاقو، که روشنایی زد

اسم ات پَری معلق در هواست که خون می‌کُند

و درّه را از پهلو و پشت، خواهد شکافت

که روز، بی تو، رکیک است

روز، بی تو، مثل شرم، رکیک است

که گردن‌ات، از قو، دیوانه شد

و چشم هایت مثل دو تیغ،

باز ماند رو به ابابیل

چه قحطیِ غیوری مانده بین زمستان وُ لنف

تا زیرِ ناف

هوا تمام کرده ام وُ نفت

زیرا بعد از تو هرچه رفت

بر من هرچه رفت

نحیف است.

پراگ – ژانویه‌ی ۲۰۱۵