محمد مختاری

[ ۱۳۷۷ ـ  ۱۳۲۱ خورشیدی /  ۱۹۹۸ـ ۱۹۴۲ میلادی]

دیدار

دیده شدی محاصره  در رویاهای لغزان

دیده شدی و غلظت هول فرو کاست

دیده شدی و بی تابی رخسارش را بازیافت

دیده شدی و  شاخه ی پیوندی ی زمان پُند زد

دیده شدی و  زنده گی از چشم مرده گان بیرون آمد

و نام خود را

              خانه به خانه

                             خواب به خواب و

                                           درخت به درخت

                                                          صدا رد.

به خود سلام کرد

و پاسخ اش هربار

لب های دیگری را در چهره اش گشود

درها چه گونه باز شد

درها چه گونه بسته شد

با تو چه کس عبور کرد از این آستانه؟

خانه شکفت و دیدی در خویش

تنهایی از میان جمعیت می رود

جمعیت از میان تنهایی می آید.

شهری در آینه پیدا می شود.

پا می نهی درون اش و از خود عبور می کنی

در همهمه نفوذ می کند خاموشی

خاموش می شوی و همهمه اوج می گیرد

آغاز می شود وزش حس از ایوان خاموش

تا نقطه یی که دنیا را خوانا می کند

مکثی میان تاب و شتاب زمین

انگار

    دنیا پر از صدا باشد

اما تعادل اش را تنها نقطه یی سکوت حفظ کند.

              انگشت می نهی بر لب های ام

              تا آفتاب

              خود را بررای روزی دیگر در دهانمان پنهان کند.

              مخروطی از اشاره ی انگشتانی شیفته بر می آید

              و نقطه همجنان نزدیک می شود

              نزدیک

              تا برشی ناگهانی در مهتاب و

                                           این مهتابی

              از مردمک های سرگردان بگذرد

              آن گاه

                             گم می شود

                             گم می شود

              تا این نگاه کشیده که خود راباز می یابد دوباره

              بر نقطه یی که باز می گردد.

              آرام  آرام اشیا

              از سایه های خویش دور می گردند

              و لرزه یی می افتد در پریده گی ی رنگِ خاک

              انگشت می کشم بر گویاترین خاطره ی زمین

              و ز گوشه ی لبان ات

              خطی کشیده می گذرد

              تا نقطه ی تعادل اش را دنیا دنبال کند

اکنون درست عشق همان جاست که ایستاده ای

دستی دراز می کنی تا رد گیسو را بگیری

در جنبش زمانی که بازمانده است در رفتارت.

علی رضا بهنام

صدای به تنهایی

همیشه ترس من از سکوت

گذشتن از فضاهایی است که در هم فرو می روند

آویزان از دیوار

عبور این همه صدای به تنهایی

و گذشتن از مرز گرگ و میش همراه تک ستاره یی که زندانی ست

همیشه ترس من از بی هوده همراه شدن است

بی هوده شدن

و دیواری که از آن آویزان ام

که تاب این همه را نداشته باشد

وقتی صدا از دوردست می پیچد

فضاست که فرو می رود در هم

تنهای هزاران تکه پاره از قوس های اش می زند بیرون

صدا به صدا نمی رسد

همیشه ترس من از صدا در پیچ و خم های سکوت

از دویدنی است در پی ی تن های به تنهایی

و همیشه این ترس شبیه ستاره یی زندانی

از درزهای دیوار به گوش می رسد

همهمه است

در شبی به وسعت دنیا

تصویرها رژه می روند در خم فضاهای به ناچار

تن ها می دوند اریب در عمق خیابان

آویزان از دیوار

تن های تکه پاره در من فرو می روند

فرود می آیند

و بن بست بی صدا

هنوز صدای ام می کند

تصویرهای بی امان با فضاهای فرو رونده در هم

در دوردست

و همین نزدیکی دیوار من است

با منی آویزان

در بین این همه صدای به تنهایی

شعری از

فاطمه حق وردیان

چشمانم

همیشه ابری ی شمال مادرم!

لب هام

به سرخی ی آذربایجان پدر!

و شانه های برهنه ام

که سپیدی ی استوارش

تیره گی ی کوه ها را به سخره می گیرد

و زیر مهتابی ی پوستم

سپید رود پر خروشی ست

که در انشعابات هندسی ی منظم

پل های تاریخی ی تو را عبور می کنند

■

من

شاخه های شکسته ی زنی هستم

که پیش از تو

یک درخت بود  !